Het moest er eens van komen. Puur en Lekker Leven gebak maken op bestelling. Ik had al meerdere keren de vraag gekregen, maar ik was daar nooit eerder klaar voor. Ik dacht steeds nee joh, dat durf ik niet hoor. Nu leek me dit een mooi leermoment omdat het over ‘maar’ 18 personen ging. Ooit kreeg ik een mail om het gebak voor een bruiloft te verzorgen en voor een jubileum, waarbij we (in beide gevallen) spraken over meer dan 100 gasten. Dan moest ik steeds even slikken en een beetje zenuwachtig giechelen, en dan ging ik daar vriendelijk voor bedanken. Maar 18 gasten, mooi oefen-aantal toch?
Zo ging ik dus de uitdaging aan, mailde de vrouw des huizes terug, en vroeg wat ze graag voor gebak zou willen serveren. Vruchtenvlaaitjes schreef ze, het lievelingsgebak van haar man. En zo ging het. Ik ging ermee aan de slag, maakte ze gedeeltelijk thuis en maakte ze bij deze familie in hun mooie tuin op. Ik liet het gezelschap (met gekruiste vingers op m’n rug en een lach op m’n gezicht) de vlaaitjes proeven. Heerlijk! riep de zus van mevrouw enthousiast, en stak haar duim en gebaksvorkje naar me op.
1 van de mannelijke bezoekers vond het eten van dit gebak net zo’n uitdaging als ik het maken ervan. Hij stond het aandachtig te bestuderen met z’n handen op z’n rug. Hij had van P. (hij noemde de man des huizes enkel bij z’n voorletter) gehoord dat het ‘gezond gebak’ was en vond dat uitstekend bij de gastvrouw passen. Zelf was ie daar ‘niet zo mee bezig’. Daarnaast hield ie niet van kiwi en rode bessen.
Als het een gebakje in de vitrine van de bakker was, zou hij het zeer zeker ‘never’ uitgekozen hebben, zei hij, maarrrr hij ging het ‘wel een kans geven’. Ik zei lachend dat ik dat vriendelijk en dapper vond en dat ik graag van ‘m hoorde of het daadwerkelijk niet zijn smaak was.
Ik had ondertussen even staan praten met iemand die genoten had van iedere hap, en het zo verrassend vond dat het niet gebakken was en puur natuur, en of ze een kaartje kon krijgen. Echt TE leuk toch?! Ik had natuurlijk geheel des Mandy’s (lekker professioneel 😉 ), geen kaartjes bij me en zij schreef haar e-mail adres op een lichtblauw servet.
Ik voelde iemand achter mij staan. Ik draai om en kijk de kritische meneer in het blije gezicht. Hij zei: al was ik ietsje sceptisch, wat een heerlijk gebakje! Ik proefde helemaal niet dat het gezond was, haha! Mijn vrouw vond het machtig, dus die van haar heb ik ook nog opgegeten, mijn complimenten!
En weer een ervaring rijker, reed ik tevreden naar huis.
Ik mocht het recept met jullie delen. Bij deze. Ik hoop dat jullie er ook van zullen smullen.
Het recept is voor 3 vlaaitjes. Wat een raar aantal? Ik maakte zelf 6 keer deze hoeveelheid. Ik gebruikte siliconen muffinvormen die met z’n negenen in een vorm zitten. Het zijn dus geen ‘zielige’ vlaaitjes. 😉
Ingrediënten (voor 3 vlaaitjes):
90 gr ontpitte Medjoul dadels (circa 4 stuks)
90 gr pecannoten (amandelen kan ook)
½ tl kaneelpoeder
¼ tl zeezout
1 el kokosolie, vloeibaar
60 ml kokosmelk
1 flinke, hele rijpe banaan
½ el vers limoensap
1 kiwi, geschild en fijngesneden met wat rode bessen (of wel ander favoriet seizoensfruit)
Bereiding:
Doe de dadels, pecannoten, kaneel, zeezout en kokosolie in een keukenmachine en draai dit tot een redelijk egale massa. Draai er geen mousse van. Het moet stevig genoeg zijn om er bakjes van te maken in de siliconen vormen.
Druk zo’n 60 gram deeg (per vormpje) met je vingers tot een bakje. Zorg dat je het goed stevig aandrukt en dat je er ook echt een wat dieper, gelijkmatig bakje van hebt gemaakt. De buitenkant moet stevig blijven. Zet de deegbakjes, in de vormpjes zeker een uurtje in de koelkast.
Draai vlak voor het uitserveren de banaan samen met de kokosmelk en het limoensap, tot een egale mousse in de keukenmachine (of met een staafmixer).
Druk de bakjes voorzichtig uit de vormen en vul deze 3 met bananenmousse. Garneer met het fijngesneden fruit. Werk met het fruit van buiten (op de rand) naar binnen. Zo blijft de mousse mooi in het bakje. (Ervaring leert) 😉
Geniet, Mandy
SV – LV – GV
