Vruchtenijsjes

Ik ben opgegroeid in een piepklein dorpje met ik schat (in die tijd) zo’n 1000 inwoners. De sociale controle die er in zulke plaatsjes is, heb ik in mijn geheugen als prettig opgeslagen. Het betekende vooral in veiligheid opgroeien. Wanneer je bijvoorbeeld een dagje niet huppelend op je vaste tijd naar school ging, belde er een dorpsgenoot op om te vragen of je ziek was. Wanneer je moeder plotseling even weg moest, hield de overbuurvrouw wel even een oogje in het zeil, enzovoorts. 

Nu hadden wij ook iets ‘speciaals’ in dat dorp, zomaar een paar weken per jaar. In de weken dat de zon scheen en je niet perse om zeven uur op bed hoefde te liggen, zomervakantie! Op die warme avonden na het douchen en het aantrekken van je pyjama, begon het wachten op het metalen belletje van….de ijscoman! (Dat die man het dorpje überhaupt gevonden heeft).

Mijn moeder vertelde dat wanneer ik het belletje hoorde begon te roepen: ‘papa, de ijscoman, de ijscoman!’ en dan zei hij: ‘nou vooruit 1 keertje dan’. Ik ging dat niet mee halen maar dat hoefde ook niet, mijn vader koos altijd het aller-lekkerste ijsje uit.

In ons huidige dorp hoor ik geen belletje op warme avonden maar heb ik heeeeel af en toe nog wel eens zin in een ijsje. Tegenwoordig maak ik dat het liefst zelf, zonder geraffineerde suiker en zuivel, maar wel echt ijs. IJs waar ik samen (nu) met m’n lief en vader en moeder net zo van geniet….als vroeger. (het metalen belletje verzin ik er wel bij) 😉