Mijn collega startte het nieuwe jaar met een afspraak met haarzelf: “doordeweeks geen wijn”.
Ik startte het jaar met veel te veel hapjes op een familie buffetje, door mij zelf samengesteld. Maar doordat er zoveel eten door mijn vingers was gegaan bij het voorbereiden, had ik zelf eigenlijk niet zo’n behoefte aan eten.
Ik genoot die week van het feit dat ik niet meer hoefde te koken, maar gewoon paling, gepocheerde zalm en champignons uit de koelkast kon trekken. Ik merkte wel dat er iets veranderd was. Mijn porties, mijn behoefte aan voeding, werd minder. Vooral door bewustzijn van wat ik uit de koelkast kon halen en het voelen waar ik behoefte aan had. Bijzonder een wijziging in gedrag, zonder specifiek voornemen. Maar wel een welkome!
Inmiddels was het in de winkels uitverkoop en ik had nog niets gescoord. Ik wilde eigenlijk niet gaan. Eerst maar weer eens wat afvallen. Ken je dat??
Totdat ik, op een zaterdagmiddag waarop ik me verveelde, gefrustreerd in alle pashokjes van ons dorp stond, met kleding die op de heupen/bovenbenen standaard te strak zat.
Toen ontdekte ik “shapewear”. Na enige weerstand te hebben overwonnen probeerde ik “corrigerend ondergoed”. Ik wist helemaal niet dat ze daar zoveel verschillende varianten in hebben; van onderjurkjes, body’s tot broekjes!
Eigenlijk vond ik het best lekker zitten. Dus besloot ik van alles te proberen. Ook een onderjurkje met een ingebouwde bh. Door het strakke elastische materiaal kreeg ik hem met moeite op zijn plek. Nee dit wordt hem niet. En toen gebeurde het… bij het uittrekken bleef het hele onderjurkje rond mijn borsten helemaal vast zitten, muurvast wel te verstaan. Met schaamrood op mijn kaken drukte ik op het belletje in het pashokje voor hulp. Eenmaal bevrijd besloot ik voor het onderjurkje zonder bh te gaan.
Wat het grappige is van dit onderjurkje is dat ik me veel bewuster ben van mijn lijf; gewoon omdat er een lichte druk op je uitgeoefend wordt. Ik zit er rechter op door. Ik voel me ook echt lekkerder in mijn jurken; mijn billen zwiepen niet meer zo. Naar het toilet gaan is er niet eenvoudiger op geworden, maar ik ben blij met de signaalfunctie.
Ik word in maart geopereerd. Geen zware ingreep, maar met mijn angst voor operaties in het algemeen, met name ook voor narcose, voor mij een super spannende gebeurtenis. Ik weet al 3 jaar dat een operatie ooit tot de mogelijkheden kan behoren.
Toen ik (weer) begon met afvallen, inmiddels 2 jaar geleden, was een van mijn motivaties om “fit for surgery” te zijn.
Nou ben ik best fit door het vele fietsen en fitnessen. Maar qua gewicht is het niet meer wat het na mijn afvalrace was.. bij lange na niet.
Dus daar zit ik nou met de feiten onder mijn neus. Nou kan ik, met veel het gesnotter, opnoemen waarom ik me zo zielig voel, maar heel kort komt het neer op ongeloof en frustratie dat ik met hetgeen ik consumeer en al het sporten wat ik doe, niet in staat ben om een gezond gewicht vast te houden. Met als belangrijkste zonde, WIJN.
Er resten nu nog 2 maanden voordat ik onder het mes ga. Een deel van mij zegt dramatisch “eten meid, want wie weet is dit je laatste kans” en een ander deel zegt “mooie motivatie om de komende periode extra op te letten”. Ik kies voor het laatste.
En “that’s where you come in”: ik vind het zo ontzettend fijn dat jullie, als Puur en Lekker leefstijl volgers, in mijn leven zijn. Jullie zijn een enorme stimulans en inspiratie. Het is zo fijn te weten dat jullie er zijn, met dezelfde soort vragen, positieve resultaten (en ook frustraties over een terugval). Te weten dat ik er niet alleen voor sta. Met Mandy als anker; stel een vraag en ze is er. Wonderlijk. Dank dat jij er bent.
Dus Mandy de vraag voor deze keer is “hoe ziet een puur en lekker leven dag er bij jou uit, wat is jouw ‘zonde’ en wat helpt jou in moeilijke momenten?”
Pure groeten, Heleen
