Ik dacht, ook al kook ik niet meer voor heel Nederland, dat wil toch niet zeggen dat ik niet af en toe eens iets van van mezelf kan laten horen? Toch? Vandaag deel ik met jullie mijn start van de dag. Enjoy! 😉
Ik ben geen sporter. Ik mag mezelf niet eens een enthousiaste beweger noemen. Dat betekent dat ik daar bewust even een momentje voor moet nemen. Met de nadruk op …tje…
Mijn dagen start ik zo positief en energiek als mogelijk. Lees; in de mate die ik prettig vind. Anders houd ik het niet vol.
In de avond begint dat al. Ik loop de dag in mijn hoofd door, en haal er de mooie momentjes uit. Daarna zeg ik tegen mezelf: Ik ga lekker slapen en word morgen uitgerust, fit en positief wakker. Dat werkt serieus! Want als je ‘s avonds denkt: blaaa morgen weer zo vroeg op van de wekker en weer werken pfff…Ook DAT voel je als je wakker wordt. Andersom dus ook.
Ik sta minstens 2 uur voor mijn werkdag start op. Ook dan start ik met een positieve affirmatie. ‘Ik voel me fit, positief en enthousiast’. Het kan natuurlijk zijn, dat jij iedere morgen als vanzelf in die modus opstaat, maar ff eerlijk, voor mij geld dat niet ieder dag.
Na mijn ochtendritueeltje drink ik in de keuken standaard een enorm glas lauw water. Ik start mijn computer op. Knuffel kat, hond en man (als ik ‘m tegenkom) en ga een ontbijtje maken. Ik check mail en drink een kopje koffie.
Ik ga mijn praktijk ‘wakker maken’ en zet alle elektronica aan, en het raam open. Daarna komt dat bewegen. Ik loop onze tuin in en spring daar zo’n 50 tot 100 keer met mijn denkbeeldige touwtje. Ik zwaai armen en heupen los. Haal een paar keer diep en bewust adem en ga lekker aan de slag. Zo gaat het meestal. Vlotjes.
Vanochtend even niet. Wel springen, zwaaien en heupen draaien, en toen hoorde ik de klank van het springen van een elastiek….in mijn heup! Mijn positieve vibe was heel even van de baan, en werkelijk mijn hele scheld-vocabulaire passeerde de revue. Dat vocabulaire is overigens extreem uitgebreid en helemaal niet vrouwelijk.
Nu loop ik alsof ik mijn broek heb gepoept constateerde een cliënt vanochtend. Ook niet vrouwelijk dus. Mijn lief zei: ‘tsja…je bent ook geen 18 meer hè’?! (ik hou ook van jou schat).
Ik kan nu niet op dat been steunen, en trek als een bejaarde zittend mijn broek uit en aan. Ik zal morgenvroeg na mijn positieve riedeltje eens voelen of dat springen, zwaaien en draaien wederom op het menu kan.
Wie weet….😬 Anders haal ik gewoon een paar keer diep adem. 😉
-Mandy-
