Ze kwam bij me langs op woensdag, zoals iedere week.
Ik zag het al toen ze de deur opendeed, niet in haar hum.
Ik vroeg zoals altijd, hoe gaat het?
Niet zo goed zei ze. Ze had zich niet aan de richtlijnen van haar huidige dieet kunnen houden en had gezondigd. Ze vertelde zich daar ontzettend vervelend en schuldig over te voelen.
Ik vroeg haar wat haar die keuze had doen maken. Ze vertelde dat haar week onrustig was geweest. Ze had een gesprek gehad wat totaal niet volgens haar verwachting was verlopen. Ze had hierbij het gevoel gekregen met ‘een kluitje het riet in te worden gestuurd’.
Ze moest nu zelf weer acties gaan ondernemen om meer duidelijkheid te krijgen. Daarnaast hadden haar 5 kinderen vakantie, en was haar man voor het werk een paar dagen weg. Ze zei moe, boos, alleen en gefrustreerd te zijn.
Ze besloot niet te koken en ‘trakteerde’ de kinderen op afhaal pizza. Er bleef een stuk over. Haar oudste zei haar nog, dat mag jij toch niet mama?! Na een onredelijke snauw waarin ze zei dat ze dat zelf wel zou beslissen, besloot ze dat zij dat laatste stuk wel ‘verdient’ had.
Een half uur later voelde ze zich niet lekker…in haar lijf en in haar hoofd.
Waarom doe ik dat toch, vroeg ze me. Ik zei, dat weet ik niet, en vroeg haar, wat voedt het?! Ze keek me vragend aan? Voedt het je lichaam…je cellen, je huid, je haren en ga zomaar door vroeg ik? Nee, integendeel was haar antwoord. Ik vroeg voedt het je brein, je gemoedsrust? Nee zeer zeker niet, zei ze weer. Ik zeg wat dan? Toen zei ze vragend…mijn schuldgevoel?
Weer wat geleerd.
Geniet (of doe het niet) 😉
Mandy
 |
| Bron: Pinterest |
